Filmy paryż, sztuka

Historia zaczyna się w 1964, kiedy malarz Francis Bacon (Derek Jacobi) zaskakuje włamywacza George'a Dyera (Daniel Craig) buszującego w jego londyńskiej pracowni i domu w poszukiwaniu czegoś wartościowego. "Kim mógłbyś być?" - wykrzykuje artysta - "niewiele jest w tobie z włamywacza. Rozbieraj się i chodź do łóżka, a będziesz miał wszystko, czego zapragniesz". W tym momencie na zawsze zmieniło się życie obydwu. Dyer przez siedem lat był stałym modelem Bacona i starał się - finansowo wspierany przez Bacona - wydobyć ze środowiska i kultury klasy robotniczej, dostosować do zamkniętego świata artystów. Dyer został obdarowany drogimi garniturami i pieniędzmi, był zabierany w podróże do Paryża i Nowego Jorku, choć nie tworzyli z Baconem dobranej pary. Najwięcej radości dawała mu zazwyczaj wędrówka z młodymi ludźmi po paryskich barach, ale nie był w stanie stawić czoła nieustającym żartom swego dobroczyńcy. Dowcipny Bacon był w swoim żywiole, kiedy zabawiał się i pił z modelkami pozującymi do fotograficznych aktów, kpiąc ze wszystkiego i wszystkich: "Szampan dla moich prawdziwych przyjaciół, prawdziwe cierpienie dla fałszywych" i przedstawiając swoje niekonwencjonalne towarzystwo: "Witamy w obozie koncentracyjnym". Kiedy Dyer skarżył się na nocne koszmary, Bacon krótko replikował "George, nocne koszmary nie mogą być bardziej przerażające, niż życie".

Dwoje nastolatków z rozbitej rodziny - David (Tobey Maguire) i Jennifer (Reese Witherspoon) - w czasie sprzeczki o to, jaki program telewizyjny oglądać wyrywa sobie pilota z rąk. W efekcie pilot ulega zniszczeniu, a telewizora nie daje się uruchomić. David jest zrozpaczony, że ominie go kolejny odcinek jego ulubionego czarno-białego serialu komediowego z lat 50. „Miasteczko Pleasantville”. Niespodziewanie w mieszkaniu pojawia się tajemniczy serwisant i wręcza rodzeństwu nowego pilota. Okazuje się, że to urządzenie służy do czegoś więcej niż tylko do zmiany kanałów. W niewytłumaczalny sposób Jennifer i David zostają „wessani” przez ekran telewizora i trafiają do... Miasteczka Pleasantville. W tym idealnym, wolnym od grzechu i zła miejscu, rozpoczynają nowe życie.

Auguste Rodin jest uznanym i szanowanym artystą, przyjmuje jako asystentkę młodą Camille. Z początku ona tylko pomaga mu w pracy, ale z czasem sama zaczyna rzeźbić. Jej prace zyskują popularność, a po czasie Camille zaczyna przewyższać popularnością swego dotychczasowego mistrza, ale nadal jest zafascynowana jego sztuką, a wkrótce także samym Rodinem. Kiedy jednak zdaje sobie sprawę, że sama staje się wybitną rzeźbiarką, okazuje się, że Rodin kocha mieć u swego boku bezkrytycznie oddaną wielbicielkę i uczennicę, ale nie utalentowaną artystkę.

Powszechnie szanowany prawnik Walter Bridge jest głową statecznej rodziny. Jego konserwatywne poglądy nadają ton życiu pozostałych domowników. Żona Waltera India nauczyła się podporządkowywać woli męża, jednak w głębi duszy tęskni za partnerskim układem i ciepłem miłości. Dorastające dzieci państwa Bridge zaczynają kwestionować surowe zasady ojca. Rodziną wstrząsają coraz silniejsze konflikty. Walter Bridge musi zweryfikować swoje podejście do życia, jeśli nie chce dopuścić do rozpadu rodziny.

W sierpniu 1944 roku, kiedy wojska aliantów zbliżały się do Paryża, niemieccy okupanci usiłują wywieźć do Rzeszy bezcenne obrazy Picassa, van Gogha, Renoira, Matisse'a, Gauguina. Akcją ma kierować pułkownik von Waldheim. Panna Villard uprzedza organizację Ruchu Oporu działającą w kolejnictwie i przekonuje jej przywódców, że należy za wszelką cenę przeszkodzić w wywiezieniu cennego ładunku. Kolejarze dezorganizują transport, urządzają dywersje, sabotują.

Paryż, 1922 rok. Ciężko chory Marcel Proust (Marcello Mazzarella), którego dni są policzone, kończy swe monumentalne dzieło "W poszukiwaniu straconego czasu". Na łożu śmierci przegląda zdjęcia. Pamięta swoje życie. Ale postacie rzeczywiste mieszają się z postaciami z fikcji. A fikcja stopniowo zyskuje pierwszeństwo przed rzeczywistością. Oto odwiedza Gilbertę (Emmanuelle Béart), swoją miłość z dzieciństwa, teraz żonę Saint-Loupa (Pascal Greggory). Marcel słucha wynurzeń Gilberty, ale jednocześnie powracają do niego inne wspomnienia. Z zakamarków pamięci wynurzają się kolejne osoby: baron de Charlus (John Malkovich), księżna Oriane (Edith Scob), pani Verdurin (Marie-France Pisier) i Odette (Catherine Deneuve).

Po 20 latach od nakręcenia kultowej Baraki Ron Fricke powraca na ekrany kin fenomenalnym obrazem Samsara. To poetycki film bez słów, zapierająca dech podróż przez 25 krajów i kultur z porywającą muzyką, nominowanej do Oscara za oprawę muzyczną do Gladiatora, Lisy Gerrard z Dead Can Dance w tle. Film kręcono przez 5 lat, wyłącznie na taśmie 70 mm, co wpłynęło na jego wyjątkową wartość estetyczną. Sam tytuł wywodzi się z sanskryckiego określenia nieustannego przepływu i powtarzającego się cyklu narodzin, życia, śmierci i odrodzenia. Samsara zabiera nas w miejsca piękne i dotąd nieznane, pokazując przy tym potęgę natury, wpływ cywilizacji na przyrodę i życie człowieka, diametralnie odmienne życie ludzi w różnych zakątkach świata i skłania do refleksji nad kierunkiem, w którym podąża współczesna cywilizacja. PRZYGOTUJ SIĘ NA NIESPOTYKANĄ UCZTĘ DLA ZMYSŁÓW.

Frida Kahlo z pasją poświęca się malarstwu po wypadku, z którego ledwie uszła z życiem. Natchnienia dostarcza jej burzliwe małżeństwo i trudna sytuacja polityczna.

W wieku trzynastu lat kochali się i przebywali ze sobą. Nierozłączni koledzy, zdominowani przez: rewolty, ciekawość, nadzieje, wątpliwości, dziewczyny - marzyli o sławie, dzielili się wszystkim. Paul (Guillaume Gallienne) staje się bogaty, Emile (Guillaume Canet) biedny. Dzisiaj Paul jest malarzem. Emile jest pisarzem. Chwała przeszła bez patrzenia na Paula. Emile ma wszystko: sławę, pieniądze, idealną kobietę, którą Paul kochał wcześniej. Podziwiają siebie, ale jednocześnie konkurują. Gubią się. Kończą się jako para, ale nie mogą przestać się kochać.