Filmy taniec, deszcz

Scenarzystka i reżyserka Greta Gerwig (Lady Bird) podeszła do tematu kultowej powieści „Małe kobietki”, bazując na książce oraz rysunkach Louisy May Alcott; przygląda się alter ego autorki – Jo March, sięgając do fikcyjnego życia, które ta prowadzi w wyobraźni. Spojrzenie Gerwig na ukochaną przez publiczność historię czterech sióstr March, zdeterminowanych, by żyć po swojemu, jest zarówno ponadczasowe, jak i silnie osadzone w rzeczywistości.

Tancerz Don Hewes rozstaje się ze swoją partnerką Nadine Hale. Zrospaczony podejmuje zakład, że jest w stanie z miernej tancereczki uczynić artystkę wielkiego formatu.

Kiedy 16-letnia Andie trafia do renomowanej Akademii Sztuki w Maryland, zupełnie nie odnajduje się w nowym miejscu. Sytuacja drastycznie ulega zmianie, kiedy dziewczyna poznaje nowych przyjaciół, z którymi ma zamiar wystąpić w ulicznym konkursie.

Ekranizacja bestsellerowej autobiografii Carlosa Acosty, słynnego kubańskiego baletmistrza, z samym artystą w roli głównej. Jako dziecko Yuli (przydomek tancerza nadany mu przez ojca) nie wykazuje szczególnego zainteresowania ani edukacją, ani tańcem. Dyscyplina to coś od czego ucieka na rzecz emocjonujących przygód rozgrywających się na ulicach Hawany. Ojciec chłopca nie daje jednak za wygraną. Jest przekonany, że jego syn ma ogromny talent, więc zmusza go do udziału w zajęciach tanecznych. Powoli ta przykra powinność zamienia się w największą pasję Yulego i otwiera przez nim drzwi do najlepszych zespołów baletowych świata.

Robert Eggers, wizjonerski reżyser arcydzielnego horroru The Witch, powraca z hipnotyzującą, halucynującą opowieścią o dwóch latarnikach, pracujących na tajemniczej, odległej wyspie w Nowej Anglii, w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku. Obaj latarnicy (Willem Dafoe i Robert Pattinson) mierzą się z samotnością i odosobnieniem podczas wielkiego sztormu, który wydaje się nie mieć końca. Są skazani na walkę z własną silną wolą, potrzebami oraz – przede wszystkim – z tajemniczą siłą, która nad nimi krąży, ale której istnienie może im się tylko wydawać… Film jest przerażającą, pełną tajemnic podróżą w nieznane.

Tank zarabia na życie organizując najgorsze randki na świecie. Po co to robi? Na zamówienie byłych facetów, którzy liczą, że ich eks po koszmarnej randce wrócą z powrotem w ich ramiona. Pewnego dnia o pomoc poprosi najlepszy kumpel, którego była partnerka bez reszty zauroczy Tanka.

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.

Inu-Oh od urodzenia wygląda inaczej niż wszyscy. Rodzice zakrywają każdy centymetr jego ciała ubraniami, a twarz maską. Pewnego dnia Inu-Oh spotyka niewidomego chłopca o imieniu Tomona, który gra na biwie. Gdy Tomona zaczyna śpiewać i grać, Inu-Oh ze zdumieniem odkrywa, że ma w sobie niezwykły talent do tańca. I tak powstaje nierozłączny duet. Tomona i Inu-Oh zaczynają dzielić się swoimi talentami z publicznością. Ich występy szybko zyskują rozgłos i przyciągają tłumy. Tylko dlaczego tak naprawdę Tomona jest niewidomy, a Inu-Oh urodził się z takim wyglądem? Opowieść o legendarnym artyście z XIV-wiecznej Japonii, który przeciwstawił się losowi, by wykuć własne przeznaczenie.

Pierwsza część z „Czterech pór roku”, z cyklu „Silly Symphonies". Kwiaty, biedronki, stonogi, ptaki i żaby tańczą (i pożerają siebie nawzajem) w takt mieszanki popularnych tematów muzyki klasycznej.

Los Angeles, rok 2008. Po trzech latach od nuklearnego wybuchu, który zmiótł z powierzchni ziemi część Teksasu, Amerykanie żyją w policyjnym państwie, którego rząd ingeruje w każdą sferę życia obywateli. W upalny Dzień Niepodległości splatają się losy trzech ekscentrycznych osób. Boxer Santaros (Dwayne Johnson) to dotknięty amnezją gwiazdor filmów akcji. Krysta Now (Sarah Michelle Gellar) jest byłą aktorką porno, obecnie prowadzącą telewizyjny show polityczno-obyczajowy. Roland Taverner (Seann William Scott) to oficer policji o tajemniczej podwójnej tożsamości, będący na tropie wielkiego międzynarodowego spisku... Ich spotkanie zaowocuje wydarzeniami, które odmienią losy ludzkości.